O CELESTINO.

Por algún motivo que apenas pensei, adoito interesarme polas obras difíciles de representar. Sinto que os monicreques que manexo deben ter algo que ver con isto.

Nese primeiro momento no que agardas un pouco de alento para que a pel se repite para que adquira valor de sinal, nos últimos anos, volvo ao que no seu día me emocionou e descartei abordalo pola inseguridade. Debo atoparme nun momento especialmente temerario porque é necesaria unha boa dose de risco para aventurarse en La Celestina de Fernando de Rojas; pola súa inmensidade literaria, pola súa relevancia histórica, pola súa complexidade e riqueza lingüística e, sobre todo, polo sublime trazo humanístico co que o autor debuxa os seus personaxes.

O mundo pertence aos atrevidos.

A elección de La Celestina puido responder á necesidade de buscar unha fonte de inspiración que alimentase unha creación na que abordar algún malestar máis persoal. Pero non foi exactamente así. Non sinto que queira ofrecer a miña obra senón a doutra, pero no proceso de lectura, comprensión e recreación acabo convencida de que esta obra é totalmente miña e isto dáme un gozoso sentimento de irmandade con quen deu a luz hai máis de cincocentos anos.

O veleno do teatro.

Non me acordaba así desta obra, tan densa e intrincada. Tampouco recordei a súa sutileza filosófica, a súa viveza intelectual. Non sabía que todo, en esencia, segue igual cincocentos anos despois. Esa pulsión universal que se combina con cen momentos escénicos doutros grandes dramaturgos universais.

A vida enténdese escribindo nela.

Fixen a miña capa nunha túnica. Tiven que atreverme a recompoñer o que se di na obra, deixando fluír o meu sentido teatral, guiado por ese sentido titiriteiro que tende a fundamentar o grotesco agora e o sublime despois para rematar cun bo golpe.

O monicreque sintetiza a representación.

E, por último, gustaríame dicir que mentres repenso o que din os personaxes e como o din, infinidade de impresións infantís cobran vida en min nese meu pobo cheo de xente cuxos corazóns ocultos latexan ao ritmo de idénticas paixóns e animosidades. .
marabillome.

Jaume Policarpo, director.